Nöbetçi Eczaneler
Karabük, Cumhuriyet’in ilk sanayi yatırımlarından biri olan Kardemir’in kenti. Bir zamanlar binlerce aileye ekmek kapısı olan bu şehir, bugün üniversite mezunu gençlerini birer birer İstanbul, Ankara, İzmir gibi büyük şehirlere uğurluyor. Demir-çelikle yoğrulmuş bu topraklarda, beyaz yakalı istihdam hâlâ yok denecek kadar az.
Geçmişte Karabük’ün bir çocuğu liseyi bitirdiğinde işini Kardemir’de ya da çevresindeki yan sanayilerde bulur, evini kurar, geleceğini buradan inşa ederdi. Bugün ise aynı şehirde üniversite bitiren gençler, “Burada bize iş yok” diyerek otobüs biletini büyük şehirlere kesiyor. Üniversite mezunu olmak, Karabük’te iş garantisi değil, göç garantisi haline gelmiş durumda.
Sanayisi güçlü görünen bir şehirde neden gençler işsiz? Sorunun cevabı aslında çok basit: Karabük, üretimde var ama istihdamda çeşitlilikte yok. Demir-çelik fabrikaları ve yan sanayi, hâlâ ağırlıklı olarak mavi yakaya iş sağlıyor. Ancak mühendislikten iletişime, finanstan bilişime kadar geniş bir yelpazede yetişmiş gençler için masa başında, nitelikli iş olanakları neredeyse yok. Bu eksiklik, şehrin gençlerini tutamamasının en büyük nedeni.
Karabük Üniversitesi her yıl binlerce mezun veriyor. Fakat bu mezunların çok azı Karabük’te iş bulabiliyor. Yani şehir eğitim veriyor, ama eğittiğini elinde tutamıyor. Bir başka deyişle Karabük, yetiştirdiği gençleri büyük şehirlere hediye ediyor.
Peki ya gelecek? Eğer bu kısır döngü kırılmazsa, Karabük hızla yaşlanan bir şehre dönüşecek. Şu an bile çarşıda, alışveriş merkezinde, sokaklarda gençlerden çok yaşlıları görüyoruz. Gençlerin olmadığı bir şehir, ne kadar fabrika bacası tütse de, aslında nefesini kaybediyor demektir.
Beyin göçü sadece ülke dışına değil, ülke içinde de oluyor ve maalesef Karabük bu göçün en sessiz ama en çok yara alan şehirlerinden biri.