Bir Fotoğrafın Altında Kalan Vicdan

Dün sabah, Zonguldak’ta bir binanın cephesine asılan birkaç resim, aslında bir ülkenin hafızasında ne kadar yer kaldığını sorgulattı hepimize.
Cumhuriyet Bayramı’nın arifesinde, valilik binasına asılan afişlerde Atatürk’ün resmi, ne yazık ki binanın iki yanında klimaların arasına sıkıştırılmıştı. Evet, yanlış okumadınız: klimaların arasına.

Bir asır önce, sıcağı soğuğu düşünmeden cepheden cepheye koşmuş bir önderin yüzü, bugün klimaların gölgesine hapsedilmişti.
Belki bir “tesadüf” denecektir, belki de “teknik bir aksaklık”.
Ama bazı tesadüfler, bir milletin vicdanına sığmaz.

Cumhuriyet, sadece bir yönetim biçimi değildir; bir karakterdir, bir duruştur, bir saygı ölçüsüdür.
O saygının en görünür hâli, ulu önderin hatırasına gösterilen özenle belli olur.
O özen, dün Zonguldak’ta bir klima borusunun arkasına gizlenmiş gibiydi.

Oysa Mustafa Kemal Atatürk, bu ülkenin sadece kurucusu değil; nefesidir, omurgasıdır, belleğidir.
O resim, herhangi bir portre değil; bir milletin yeniden doğuşunun simgesidir.
Bir milletin alnına yazılmış imzasını, klimaya sıkıştırmak ne demektir?

Sabahın erken saatlerinde olayı fark eden yurttaşların tepki göstermesi, aslında hâlâ umut var dedirtti.
Demek ki bu ülke, “tesadüf” denilen saygısızlıkları kabullenmeyecek kadar şuurlu insanlarla dolu.
Demek ki, Ata’sının gölgesine bile sahip çıkacak kadar yürekli insanlar hâlâ burada, hâlâ bu topraklarda.

Sonrasında gelen düzeltme elbette yerinde bir adımdı ama unutmayalım:
Bazı hatalar düzeltilse bile, bıraktığı iz kolay silinmez.
Çünkü mesele sadece bir fotoğrafın nereye asıldığı değil; kimin nerede durduğunu göstermesidir.

Bugün 29 Ekim.
Cumhuriyet’in 102. yılı.
Bazılarının unuttuğunu sanıyoruz ama hayır — biz unutmuyoruz.
Biz Atatürk’ü vitrin süsü değil, yol gösterici kabul edenlerdeniz.
Ve biliyoruz ki O, hiçbir klimanın gölgesine sığmaz.
O, bu ülkenin göğsünde, her nefeste, her “Ne mutlu Türküm diyene!” sözünde yaşamaya devam ediyor.

Cumhuriyet Bayramımız kutlu olsun.
Ve unutmayalım: Bazı değerler, gölgede kalmaz.

Yazı: Ceren Subaşı